Nagradzany medalami, członek dyrekcji krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, wytworny grafik i odważny malarz, ale wciąż młodopolski cygan, nie bywał na odpowiednich salonach i przeto za życia nie znalazł należnego miejsca na mapie artystycznej Polski.
Obrazy, które możemy podziwiać ukazują tylko część jej własnego świata – jasną część, podczas gdy mroczna, owiana na zawsze tajemnicą i niedopowiedzeniami, doprowadziła ją do przedwczesnej śmierci.
W obrazach z okresu angielskiego artysta zerwał ostatecznie z filozofią kapistów, wypracował indywidualny styl bliski abstrakcji, oparty na czystym znaku malarskim.
Kompozycje Gotarda, malowane jak gdyby kosmicznym pyłem, stawiały przed okiem widza znikomość ziemskiego bytowania, kruchość życia.
„Potrzebna nam była konfrontacja ze sobą i konfrontacja z wielką sztuką. Bo artysta rodzi się poprzez sztukę, poprzez nawarstwienie doświadczeń, przez myślenie i przeżycie innych malarzy.”
Bolesław Cybis zatrzymał to, o czym zwykle zapomina się natychmiast po przebudzeniu – zatrzymał sen. Dał go na zawsze widzowi.