Choroba w połączeniu z nadwrażliwością, dramatycznymi wahaniami nastrojów i przeżywaniem rzeczywistości w dwójnasób bez wątpienia wykańczały delikatną konstrukcję artysty, jednak może właśnie te cechy pozwoliły wytworzyć sztukę absolutnie unikatową na tle współczesnych mu zjawisk?
Malował widoki rozległych pól i łąk, a ulubionymi motywami stały się samotne brzozy w pejzażu i polany kwitnących wrzosów. Przez współczesnych sobie był zresztą określany jako „malarz brzóz i liliowych wrzosów”.
Kim była ulubiona modelka Stachiewicza, gdzie artysta mieszkał i pracował w Krakowie, dlaczego nie został dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych? Zapraszamy do lektury!
„Malarz zostawił Paryż z jego hałasem i zgiełkiem (…) Orcel stało się jego odosobnieniem z wyboru, gdzie wielkie osobistości tego świata składały mu wizyty. Tam stał się wieśniakiem, wykarczował stok wzgórza, gdzie posadził i uprawiał krzewy winorośli.”
„Najbardziej malowniczymi byli Huculi w zimie czy wczesną wiosną, w całym przepychu swych wspaniałych, barwnych strojów przy cerkwiach, czy przy święceniu wody w „Jordana”. Gorący koloryt, czerwienie, mogły urzekać.”
„Sztuka Samborskiego jest oszczędna w środkach, wyrafinowana w formie i konstrukcji, śmiała w rozwiązaniach kolorystycznych, a przy tym dziwnie bezpośrednia w oddziaływaniu. Ta bezpośredniość jest wynikiem pełnej dojrzałości artysty.”