„Jak wcześniej w Meksyku, tak potem w Grecji i we Włoszech poczułem, tak bym to nazwał, oddech kamienia. Ktoś powiedział, że kamienie oddychają, i że ten ich oddech jest jak śpiew syren, bo wabi i uwodzi, żeby potem zgubić.”
„Ja bowiem – używam życia!!! Poza rzeźbą nie znam wyższej przyjemności, większej możliwości użycia życia, jak sport: cała rzeźba we własnym ruchu ciała.”
„Chciałam czym prędzej skończyć studia i uciec jak najdalej od tych wszystkich ustabilizowanych kierunków, od ludzi, którzy wydają recepty.”
Pochodzący z Częstochowy artysta Teodor Grott już na początku studiów w krakowskiej Akademii stał się ulubieńcem profesora Leona Wyczółkowskiego.
Początkowo artysta podpisywał się jeszcze jako Vlastimil, ale dość szybko zmienił pisownię swojego imienia na spolszczoną wersję – Wlastimil.
Spod góralskiej czapeczki wymykały się promienie bursztynowych włosów… „Ruda idzie” – rozlegało się po domu – „zobaczymy co za nowiny nam dzisiaj przyniesie”.