Choroba w połączeniu z nadwrażliwością, dramatycznymi wahaniami nastrojów i przeżywaniem rzeczywistości w dwójnasób bez wątpienia wykańczały delikatną konstrukcję artysty, jednak może właśnie te cechy pozwoliły wytworzyć sztukę absolutnie unikatową na tle współczesnych mu zjawisk?
Obrazy, które możemy podziwiać ukazują tylko część jej własnego świata – jasną część, podczas gdy mroczna, owiana na zawsze tajemnicą i niedopowiedzeniami, doprowadziła ją do przedwczesnej śmierci.
Tajną bronią Pomarańczowej alternatywy był śmiech, parodia, nieprzewidywalność, oryginalność i niezwykły urok happeningów. Major udowodnił przygnębionemu społeczeństwu, że „sytuacja jest zła, ale nie jest poważna”.
„Zostałam skierowana do Akademii Sztuk Pięknych – jak do klasztoru. To, co opisuję, może wydać się dziwne, nawet nieprawdziwe, ale gdy reżyserzy zaczynali rozmowy przy moim mężu, on uśmiechnięty potakiwał.”
„Jej zetknięcie z teatrem można by nazwać po prostu czystym. Nie chciała tego stosunku skazić profesjonalnością i dlatego pozostał żywiołowy, pełen świeżego uroku wielkiej przygody i świetnej zabawy.”