„Jak wcześniej w Meksyku, tak potem w Grecji i we Włoszech poczułem, tak bym to nazwał, oddech kamienia. Ktoś powiedział, że kamienie oddychają, i że ten ich oddech jest jak śpiew syren, bo wabi i uwodzi, żeby potem zgubić.”
„Ja bowiem – używam życia!!! Poza rzeźbą nie znam wyższej przyjemności, większej możliwości użycia życia, jak sport: cała rzeźba we własnym ruchu ciała.”
W wizji Stryjeńskiego: Szkoła powinna być terenem wiecznie żywych eksperymentów oraz polem do popisu dla wyobraźni plastycznej uczniów.
„Chciałam czym prędzej skończyć studia i uciec jak najdalej od tych wszystkich ustabilizowanych kierunków, od ludzi, którzy wydają recepty.”
Jej prace rzeźbiarskie – odważne i nowatorskie, jej teksty teoretyczne o sztuce, niejednokrotnie spotykały się z krytyką i niezrozumieniem współczesnych.