Tajną bronią Pomarańczowej alternatywy był śmiech, parodia, nieprzewidywalność, oryginalność i niezwykły urok happeningów. Major udowodnił przygnębionemu społeczeństwu, że „sytuacja jest zła, ale nie jest poważna”.
„Zostałam skierowana do Akademii Sztuk Pięknych – jak do klasztoru. To, co opisuję, może wydać się dziwne, nawet nieprawdziwe, ale gdy reżyserzy zaczynali rozmowy przy moim mężu, on uśmiechnięty potakiwał.”
„Jej zetknięcie z teatrem można by nazwać po prostu czystym. Nie chciała tego stosunku skazić profesjonalnością i dlatego pozostał żywiołowy, pełen świeżego uroku wielkiej przygody i świetnej zabawy.”
Wszechstronnie wykształcony artysta fotografik, malarz, autor nowatorskich, naukowych opracowań i wpływowy dydaktyk – Henryk Mikolasch – za życia doceniony w wąskim kręgu ówczesnych fotografików, po śmierci został niemal całkowicie zapomniany.
„Jak wcześniej w Meksyku, tak potem w Grecji i we Włoszech poczułem, tak bym to nazwał, oddech kamienia. Ktoś powiedział, że kamienie oddychają, i że ten ich oddech jest jak śpiew syren, bo wabi i uwodzi, żeby potem zgubić.”