Najciekawszą cechą malowania na tylnej stronie szkła jest odwrotna kolejność malowania: od szczegółu do ogółu. Zaczyna się od konturów i szczegółów, następnie maluje się większe płaszczyzny, a na końcu tło.
Nie bez kozery nazywano go polskim Rembrandtem. Malował, kogo chciał i kiedy miał na to ochotę, niezależny finansowo w odróżnieniu od grupy krakowskich kolegów, uciekających spod Wawelu.
Artysta zaplanował najpierw podróż do Kairu, aby poznać realia krajobrazu i sporządzić na miejscu szkice terenowe. We wrześniu 1900 roku w wyprawie do Egiptu towarzyszył mu znów Wywiórski.
Wojciech Gerson był poważnym, uczciwym malarzem. Dziś wszyscy żałujemy, że nie rozwijał wielkiego talentu pejzażysty; pozostałby najpewniej w historii jako najwybitniejszy piewca polskich Tatr.
Roman Sielski „był uosobieniem artysty ze swoją wąską „elgrekowską” głową o ogromnych ciemnych oczach w zbyt szczupłej twarzy”.
Nazywano go polskim Vernetem. I rzeczywiście, nieodrodny początkowo uczeń mistrza, Suchodolski niekiedy wręcz powtarzał motywy kompozycyjne francuskiego mistrza i pedagoga artystycznego Horacego Verneta.