Nagradzany medalami, członek dyrekcji krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, wytworny grafik i odważny malarz, ale wciąż młodopolski cygan, nie bywał na odpowiednich salonach i przeto za życia nie znalazł należnego miejsca na mapie artystycznej Polski.
Obrazy, które możemy podziwiać ukazują tylko część jej własnego świata – jasną część, podczas gdy mroczna, owiana na zawsze tajemnicą i niedopowiedzeniami, doprowadziła ją do przedwczesnej śmierci.
Kompozycje Gotarda, malowane jak gdyby kosmicznym pyłem, stawiały przed okiem widza znikomość ziemskiego bytowania, kruchość życia.
Bolesław Cybis zatrzymał to, o czym zwykle zapomina się natychmiast po przebudzeniu – zatrzymał sen. Dał go na zawsze widzowi.
Tajną bronią Pomarańczowej alternatywy był śmiech, parodia, nieprzewidywalność, oryginalność i niezwykły urok happeningów. Major udowodnił przygnębionemu społeczeństwu, że „sytuacja jest zła, ale nie jest poważna”.
Malowane z talentem, świetne warsztatowo, ale nie efekciarskie, raczej solidne płótna Kamockiego rychło poczną wypierać ze ścian salonów niewielkie pejzażowe precjoza pędzla jego mistrza.