„Bóg dał mi talent i w to nie sposób ingerować. Po prostu muszę robić to, co robię. Gdyby On nie chciał, żebym malował, nie miałbym potrzeby i tego ogromnego pragnienia uwiecznienia na papierze lub na płótnie tego, co widzę.”
„Gdy miał pracownię w Krakowie, gdy malował te obrazy i te manewra, które zwróciły nań najprzód uwagę cesarza, a potem Wiednia; gdy malował portret panny Reszke i swe prześliczne, najpiękniejsze według mnie obrazy wschodnie, to był już koniarzem i nadto gospodarzem rolnikiem w Bonarce.”
Nie wymagał od życia wiele, po perypetiach i perturbacjach losowych wymagał tylko, aby go szanowano. A z całą resztą sobie radził.
„W reprodukcjach dawnych obrazów Adlera widać, jak gwałtem wyrywa się na pierwszy plan, przed malarza, to rwący się do głosu poeta, to muzyk, to znów filozof (…)”
„Zawsze przed przystąpieniem do malowania portretu starał się poznać charakterystyczne cechy osobowości modela oraz jego zewnętrznego wyglądu, jego zwyczaje, sposób poruszania się, reakcje. W tym celu seanse malarskie poprzedzał spotkaniami, rozmową, spacerem.”
Jadwiga i Józef pobierają się w 1899 roku. Odtąd na blisko pół wieku Jadwiga stała się muzą artysty, który uwieczniał żonę w niezliczonej ilości obrazów.