„Gdy miał pracownię w Krakowie, gdy malował te obrazy i te manewra, które zwróciły nań najprzód uwagę cesarza, a potem Wiednia; gdy malował portret panny Reszke i swe prześliczne, najpiękniejsze według mnie obrazy wschodnie, to był już koniarzem i nadto gospodarzem rolnikiem w Bonarce.”
„Malarz zostawił Paryż z jego hałasem i zgiełkiem (…) Orcel stało się jego odosobnieniem z wyboru, gdzie wielkie osobistości tego świata składały mu wizyty. Tam stał się wieśniakiem, wykarczował stok wzgórza, gdzie posadził i uprawiał krzewy winorośli.”
„Najbardziej malowniczymi byli Huculi w zimie czy wczesną wiosną, w całym przepychu swych wspaniałych, barwnych strojów przy cerkwiach, czy przy święceniu wody w „Jordana”. Gorący koloryt, czerwienie, mogły urzekać.”
Jadwiga i Józef pobierają się w 1899 roku. Odtąd na blisko pół wieku Jadwiga stała się muzą artysty, który uwieczniał żonę w niezliczonej ilości obrazów.
„Sztuka Samborskiego jest oszczędna w środkach, wyrafinowana w formie i konstrukcji, śmiała w rozwiązaniach kolorystycznych, a przy tym dziwnie bezpośrednia w oddziaływaniu. Ta bezpośredniość jest wynikiem pełnej dojrzałości artysty.”